Steve McCurry |

Ik ben zo blij dat ik een lidmaatschap heb bij Foam. Het is een fantastisch museum waar je af en toe gewoon lekker binnen kunt lopen. De tentoonstellingen zijn niet gigantisch groot en dat maakt het zo leuk. Natuurlijk moet je interesse hebben voor fotografie en ze hebben vaak interessante en mooie tentoonstellingen.

Zo kreeg ik ook bericht over de Artist Talk van Steve McCurry. Ik ben al jaren fan van deze fotograaf. Zijn foto’s zijn zeer dramatisch en kleurrijk en zijn gave om net dat prachtige moment te pakken is echt fantastisch. Ik was wel benieuwt hoe hij te werk gaat om tot dit mooie werk te komen.

Zijn reizen voor National Geographic zijn wereld expedities te noemen. Met plaatselijke gidsen gaat hij op pad, want voor een mooi verhaal moet je vaak afwijken van de reguliere weg. Gevaar loopt hij niet uit de weg. Steve McCurry maakt geen afspraken met mensen, maar fotografeert de situaties en mensen zoals hij ze tegenkomt.

Toen Steve McCurry in 1985 de foto van het Afghaanse meisje maakte in een vluchtelingenkamp in Pesjawar, had hij geen idee wat voor wereldwijde impact het zou krijgen toen het op de cover van National Geographic stond. Het was vrijwel onmogelijk om vrouwen te fotograferen, maar toen de gelegenheid zich voordeed greep Steve McCurry zijn kans. Het meisje staat tot op de dag van vandaag nog steeds symbool voor vluchtelingen over de hele wereld.

De naam van het meisje op de foto bleef jarenlang onbekend. Afghanistan was vrijwel afgesloten voor de westerse media tot na de val van de Taliban in 2001. Steve McCurry had toen al tien jaar vergeefs naar haar gezocht. Uiteindelijk werd het meisje in 2002 gevonden, ongeveer dertig jaar oud, in een afgelegen regio in Afghanistan. Via deze link kun je zien hoe dat is gegaan. http://www.youtube.com/watch?v=llxw0bL7wfQ

Haar grootste droom was om met haar man de Hadj mee te maken. Steve mcCurry en National Geographic hebben er voor gezorgd dat deze droom werkelijkheid werd, uiteindelijk zijn er 11 familieleden meegegaan. Tevens is er een fonds opgericht “Afghan Girls Fund”. Dit een charitatieve instelling die zich inzet voor de opleiding van Afghaanse vrouwen.

Tijdens de Monsoon gaat het gewone leven door. Zo ook voor deze man die met zijn naaimachine over straat gaat. De omstanders riepen naar de man dat hij werd gefotografeerd en vandaar die grote glimlach. Het mooie van dit verhaal is dat de naaimachine leverancier, na het zien van deze foto, de man opgespoord heeft en hem een nieuwe naaimachine heeft gegeven. Zo zijn er bij alle foto’s mooie anekdotes te vertellen. Dit kun je lezen in het nieuwe boek ‘Voorbij de Camera’. Ik heb gekozen voor het grote boek met de mooiste foto’s van Steve McCurry. Op iedere bladzijde staat maar één foto en echt een boek om in te verdwalen, want iedere foto is werkelijk adembenemend.

Na de Artist Talk was er een signeer sessie. Steve McCurry is een bijzondere man. Totaal niet verwaand of iemand met een te groot ego. Nee, niets van dat alles. Daarom begrijp ik goed dat de mensen zich laten fotograferen, ook al zijn ze het niet gewend. Hij heeft een manier over zich waardoor mensen hem vertrouwen, is heel vriendelijk en innemend. Steve McCurry zegt dat hij een bepaalde tactiek heeft ontwikkeld, maar ik denk dat zijn uitstraling een groot deel uitmaakt van deze tactiek.

Ik ga heerlijk genieten van dit boek. An Iconic Delight!♥